CANCRO DE ESPADAS

 Mateo Fontán Couto

Ao saberse inmorredoira, Fumelia ía pola vida con certa altiveza. Secasí, naquela partida de tute subastado perdeu algo máis cá diñeirada. Leva séculos a carón dos dous leóns de pedra vendendo cigarros e ofrecéndose, na alameda de Compostela.

Eu nunca vin avellentarse a Fumelia. Observei que cada vez que acudía, moi discretamente, ao funeral dun cliente regresaba como máis nova, cantas veces! Quixen un día preguntarlle polo seu segredo e díxome que por cada cancro de pulmón dun amigo gañaba cento dous anos de vida. 

– Bonito xeito de procurares a eternidade, probaches rezando?

– Cala..., puto tres de bastos!

E contoumo todo.

Chatgpt

Presentado ao concurso de microrelatos 2021 da RAG.