Tagore en Galicia

 Mateo Fontán Couto

Hai uns días que merquei no establecemento do Cashconverters un libro antolóxico da obra de Rabindranath Tagore. O volume, que custoume dous euriños, forma parte dunha colección de Aguilar sobre Premios Nobel; atraeume que compila moito e do mellor da obra do poeta bengalí, con máis de 1.300 páxinas entre lírica, teatro, contos... na tradución que realizara Zenobia Campubrí, dona de Juan Ramón Jimenez,  que coido aínda non foi superada. Amais o libro conta así mesmo con textos arredor de Tagore do propio Juan Ramón Jimenez (meu poeta preferido) e de Ortega y Gasset. Como curiosidade e detalle que recoñezo acabou por confirmar a miña compra, o libro leva dous selos dos Misioneros do Sagrado Corazón de Xesús de Pontevedra, organización que chegara aló polo 1955 á nosa cidade e no mes de maio deste ano anunciaba a súa marcha tras sete décadas nela.

Rabindranath Tagore é un dos meus autores e personaxes preferidos. Gústame revisitalo de cando en vez; adoito leer algo del pola noite, en tranquilidade antes de durmir. O noso Vicente Risco foi dos primeiros, senón o primeiro, que deu a coñecer a súa figura en España e Galicia. Traduciu composicións, escribiu artigos e pronunciou conferencias sobre o escritor da India, como a dictada no Ateneo de Madrid o 07/03/1914. De feito, tanta era a admiración que profesaba por este autor que os seus achegados o alcumaban “Tagore”.

De Ourense coma Risco era o profesor e pedagogo José Paz. Este home, “tagoriano” na máxima expresión, chegou a axuntar unha biblioteca que estimaba en máis de 30.000 volumes da obra de Rabindranath Tagore e sobre el, a máis grande e completa do mundo, con edicións únicas e en varios idiomas. Amais a colección contaba con máis de medio milleiro de CD con composicións musicais realizadas por Tagore, pinturas, debuxos, selos e outros materiais que constitúen un tesouro excepcional. 

Pese a que era desexo de José Paz que a súa biblioteca ficase en Ourense, e fose deste xeito centro de estudos de primeiro orde sobre o Premio Nobel de 1913, apenas acadou a atención das administracións. El mesmo recoñeceu o interese que lle mostrou Fraga por levar a biblioteca á Cidade da Cultura ou o de Baltar, sen que nada chegase a concretarse. Finalmente semellante alfaia recaeu na Casa de la India, en Valladolid, por doazón do propio José Paz que non puido ver cumprido o seu soño de legar a colección á súa querida Ourense, por falta de motivación dos responsables que nin sequera puideron conservala para Galicia. Así nos vai!

Post na miña páxina de Facebook publicado o 28/08/2024