O artesán da risa e da luz (na lembranza de Manolo Castro)
Mateo Fontán Couto
Gran pena a que me envolve polo pasamento do entrañable Manolo (Manuel Castro Otero), amigo que herdei por vía paterna e que co tempo fixen tamén meu, á forza de encontros vizosos, longas conversas e anécdotas que florecían entre o vermú dos domingos e, ás veces, a sacra cervexa do diario ou o encontro na cidade. Viúvo de M.José Jordana, que deixáranos non hai moito tempo, ao longo de moitos anos tiven a fortuna de compartir preta amizade co seu fillo, tamén nomeado Manolo, e sei que algo do espírito e da alegría do avó quedará agora tamén no seu neto Iago, coma unha chispa que medra.
Era un pracer escoitalo: a anécdota viva feita palabra, o humorista de estilo inimitable que facía da conversa unha arte. Na súa etapa barcelonesa chegou a publicar na satírica e recoñecida revista "El Jueves", e en Pontevedra deixou a súa inconfundible mirada asinando cada día como M. Castro as viñetas no Diario de Pontevedra, as mesmas que tantas veces nos fixeron sorrir e pensar.
Manolo foi ao tempo humorista gráfico e decorador de cristais, dous oficios irmáns que requiren ollos finos para ver o brillo oculto nas cousas e mans hábiles para facelo visible. Así era el: un artesán da luz e da risa, quen sabía transformar o cotián en algo novo e luminoso, sempre cun sorriso e unha mirada limpa sobre o mundo.
Algunhas veces faleille da idea de facer unha escolma da súa obra, e aquel home tan garboso e extrovertido, de ollar vivaz e rostro bonachón, esquivaba o asunto cun sorriso humilde, coma quen prefire seguir vivindo no debuxo do día a día antes que pousar para a eternidade.
Sempre alegre, curioso, vital, Manolo debuxaba a súa vida como unha viñeta chea de ocurrencias surrealistas, como lle gustaba definilas, e paseaba polas empedradas rúas da Pontevedra que escolleu como pano de fondo, repartindo humor e compromiso vital.
Hoxe tamén o barrio de Monte Porreiro queda orfo dun dos seus veciños máis queridos. Faltará o seu saúdo, a súa retranca e esa luz propia que tiña quen sabía mirar o mundo dende o lado máis amable da ironía.
Pérdote como amigo, e botareite de menos, desexando volver compartir contigo aqueles momentos que sempre gardarei, quen sabe se no alén teremos ocasión de facelo de novo.
Nas túas mans quedou sempre a arte de facer sorrir; nos teus cristais, a luz; en nós, a gratitude por teren coincidido os nosos camiños; e na familia, unha lembranza viva.
D.E.P.
Comentarios
Publicar un comentario