OS MALOS POEMAS EFÉMEROS DO CONFINAMENTO
Trato de definir el blanco
ese blanco esponjoso, conformado de aire
en un cielo grisáceo,
que se ve por la ventana abierta.
Trato de definir, y describo.
Puedo creer que un pájaro quiere
pasarme su pensamiento junto con su capacidad
sí, de volar.
Y podría, podría definir ese blanco
que solo intuyo es esponjoso.
Al cerrar la ventana
el cristal muestra otra realidad
y la misma; es un doble seis.
Trato de definir sensaciones y
Ahora pienso en una escolopendra
caminando entre hojas y rodeada
de todo verde y suelo.
Tiene un color ocre, rollo de naranja oscura
y merecidos ocasos.
Se dirige quién sabe a dónde
en busca de comida torpe.
Puede que exista lejos, allí de donde es,
le agradezco el haberme visitado,
la dejo ir caminando, poco a poco
y no volveré a verla, a no ser que
lea este poema.
Quixese collerche as mans, meu Nazareno!
ser eu ese fío dourado
que axunta con aprisonamiento
a destra que bendice namorado
e a zurda que aloumiña mais dá alento.
Quixese soster o teu rostro
tan moreno e confiado,
diríase cheiño de Esperanza
oh ti misericordioso,
meu Nazareno sempre anhelado!
E pedirche que nesta apesarada noite
por non sair polas rúas pedregosas
da túa milenaria Pontevedra
visites outras vías como:
as nosas almas que están enfermas e
as nosas verbas que sexan palmas.
Pasa e reanima os folgos tan humillados
Nazareno da Esperanza, do Silencio e do coidado.
Escoita Nazareno!
a quen tódolos días pensa en ti e ben che quere
nesta túa e nosa vila da serpe do Lérez.

Hombre claro que me encantaría explicarme
y hacerlo de forma brillante
como sonriente tras conocer ruina
y comer purpurina
Por supuesto lo haría encantado pero...
ese Ángel está tuerto
díselo a Alberti o a quien te de la gana.
Está mi voz perdida,
y si es interior, flota
sin hacer ningún ruido.
Está la luz irisada
desbordando los vasos
de algunas terrazas.
Está por mi culpa la ortografía
bailando acojonada, con taparrabos
un swin mañanero y cadavérico.
Está fuera del alcance de todos
ya te aviso
Homo Erectus.
Puiden atopar a éxtase
nun verme debuxado con ollos e sorriso
verde na testa, vermello no lombo.
É comprender á Frivolidade, tamén,
á Inocencia. Sen buscala...
puiden atopar a éxtase.
Pechada coma unha xanela
caminando entre hojas y rodeada
de todo verde y suelo.
Tiene un color ocre, rollo de naranja oscura
y merecidos ocasos.
Se dirige quién sabe a dónde
en busca de comida torpe.
Puede que exista lejos, allí de donde es,
le agradezco el haberme visitado,
la dejo ir caminando, poco a poco
y no volveré a verla, a no ser que
lea este poema.
Quixese collerche as mans, meu Nazareno!
ser eu ese fío dourado
que axunta con aprisonamiento
a destra que bendice namorado
e a zurda que aloumiña mais dá alento.
Quixese soster o teu rostro
tan moreno e confiado,
diríase cheiño de Esperanza
oh ti misericordioso,
meu Nazareno sempre anhelado!
E pedirche que nesta apesarada noite
por non sair polas rúas pedregosas
da túa milenaria Pontevedra
visites outras vías como:
as nosas almas que están enfermas e
as nosas verbas que sexan palmas.
Pasa e reanima os folgos tan humillados
Nazareno da Esperanza, do Silencio e do coidado.
Escoita Nazareno!
a quen tódolos días pensa en ti e ben che quere
nesta túa e nosa vila da serpe do Lérez.
Se o transcurso xa non aloumiña
e vende raiolas do astro
eu clamo pola choiva da cantina.
e vende raiolas do astro
eu clamo pola choiva da cantina.
Se andas cativiño... coma hipnotizado
e xulgas o "lord" do arredor
eu enxugo bágoas de noiva
xogando ao malpocado.
e xulgas o "lord" do arredor
eu enxugo bágoas de noiva
xogando ao malpocado.
Que preto ule a terra mollada
cedo trollo seco, murcho.
cedo trollo seco, murcho.
Que cousas baixo palio tan fiadas
xa non son senón foron
xa non!
xa non son senón foron
xa non!
Se queres seguimos espellando
acaidas nostalxias de maio.
acaidas nostalxias de maio.
Mais bule polas gallas, fai un toucado
quita as flores, coroame de espiñas...
mais sabor illado
faino!
quita as flores, coroame de espiñas...
mais sabor illado
faino!

En esa obra no vislumbro temática
o una obsesión.
Tampoco valores mi crítica social
es fútil, es liviana, es corta;
un tanto estéril
y me rodea ufana de ser importante
tan intrascendente,
la cual me hace gracia.
y hacerlo de forma brillante
como sonriente tras conocer ruina
y comer purpurina
Por supuesto lo haría encantado pero...
ese Ángel está tuerto
díselo a Alberti o a quien te de la gana.
Quita misionero, ¿qué tú haces?
¡agh!, misionero
ya estás lejos, fuera de una isla
o sí, en Nicaragua.
Curas leprosos y hablas griego
crees en Cristo misionero
Pero no tengo que nacer
ni sabio ni lejos
solo ser misionero en alguien
y decir:
¡Aleluya!
Está mi voz perdida,
y si es interior, flota
sin hacer ningún ruido.
Está la luz irisada
desbordando los vasos
de algunas terrazas.
Está por mi culpa la ortografía
bailando acojonada, con taparrabos
un swin mañanero y cadavérico.
Está fuera del alcance de todos
ya te aviso
Homo Erectus.
Puiden atopar a éxtase
nun verme debuxado con ollos e sorriso
verde na testa, vermello no lombo.
É comprender á Frivolidade, tamén,
á Inocencia. Sen buscala...
puiden atopar a éxtase.
tes a mirada pechada
da cor dos ferros e as tixolas molladas
nada máis... pechada
e aberta coma xanela entornada
si ou non? aberta ou pechada?
pechada, pechada
ou aberta ás treboadas
non, pechada
Comentarios
Publicar un comentario