PASARRÚAS

Mateo Fontán Couto.

O pasarrúas, de camisa azul, chaleco e sombreiro de palla, avanza polo rueiro coma quen leva na man a vara do tempo. O seu paso mide o latexar da xornada, e cada nota que sae das gaitas cae coma asubío de verán, xirando no aire da memoria, pousándose con dozura na lembranza das xentes.

A Muller do bombo —ai, quen a vise!— erguida no seu corpo serio, coa dignidade dun rito que vén de lonxe, fai soar a pel coma un corazón antigo. Nese compás grave vibra o rumor dos nosos devanceiros, que fixeron da música oración e da festa sacramento.

E alí, ao lonxe, vense os músicos, entre a danza e o sorriso, deixándose prender na ollada dos rapaces que lles tiran fotos co engado inocente de quen colle unha faísca de eternidade no intre que se esvae.

Porque non é só festa, irmáns, o que aquí se celebra: é revelación, visión fugaz do divino no cotián. É a mitoloxía que camiña de novo polas rúas, disfrazada de compaña musical. E ata o máis pequeno, sen decatarse, sente que está chamado a ser parte da gran fábula do mundo, esa que se conta con tambores, ventos e bombos, á porta das nosas casas.

E todo isto, se alguén o fixese repousar en papel, parecería arrincado dunha páxina do Libro de las horas de Vicente Risco: visión costumista, espiritual e fonda, onde a festa popular se eleva a categoría de misterio.

M.F.C.

Post publicado na miña páxina de Facebbok o 16/08/2025.